1 t/m 7 februari: The outback en bye bye Australië

De eerste van alweer een nieuwe maand stond in het teken van vliegen naar Alice Springs. Na een paar uurtjes vliegen, waren we dus alweer halverwege het land. De grootte van Australië blijft me verbazen.
Met de shuttle bus reden we naar Haven Backpackers waar we incheckte in een 8 share dorm. De hitte was erg drukkend aldaar en vanaf het moment dat we het vliegtuig uitstapt werden we belaagd door de vervelende vliegen, die altijd de neus, ogen en oren leken op te zoeken. We hoorde dat we ons borst wel nat konden maken aangezien het in the outback, buiten het stadje, nog veel erger zou zijn.

De volgende ochtend zouden we vertrekken om 06:00 dus we wilde eigenlijk vroeg naar bed. Nadat we een vliegennet hadden gekocht, wat ons ten zeerste werd aangeraden, gingen we rond 21:00 naar onze kamer. Daar troffen we onze mede kamergenoten aan die op de grond Uno the drinking game variant aan het spelen waren.

If you can't beat them join them, dus Jeroen ging maar meedoen, wat uiteindelijk nog wel gezellig was, maar om 23:00 gingen we toch echt naar bed.
We waren net ingeslapen in de warme kamer, toen de anderen de kamer dronken kwamen binnen denderen, de lichten aan deden en letterlijk op en neer aan het springen waren in de kamer. Na een verzoekje van Carolien dat dit toch echt te gek was, gingen ze toch maar weer de kamer uit.

Was weer een onvergetelijke nacht......-.-

De volgende dag werden we dus om 06:00 opgehaald. Jeroen was nogal grumpy die ochtend en hield niet echt bijzonder veel rekening met de anderen. Normaal ben ik niet zo, maar per ongeluk met je backpack tegen het bed van de luidruchtigste jodokus aan lopen voelde stiekem eventjes wel goed, maar tegelijkertijd wil je je ook niet tot dat niveau verlagen eigenlijk...

Onze gids Dariah kwam ons ophalen. Een klein jong propje van een meisje, die ontzettend vrolijk was en merkbaar van haar werk hield. Het was nog meer dan 400km rijden naar Uluru (Ayers rock), dus hadden nog een lange tocht voor de boeg op een van de gevaarlijkste wegen van de wereld.

De gids gaf al aan aan het begin van de reis dat dit een moment was dat ze zou koesteren, omdat de bocht naar links aldaar de laatste van de dag zou zijn. De rest van de weg was alsmaar rechtdoor, door vrij eentonig, maar groener dan je zou verwachten landschap. De donkere groene bosjes, geven tegen de donkere rode zanderige ondergrond een apart beeld. Weer een totaal andere wereld waar je je in begeeft.

Na een tijdje gaf de gids aan dat er in de verte een grote rots was. Hij zag er iets anders uit omdat we hem langs de andere kant benaderde zei ze...iedereen werd enthousiast en begon foto's te maken.

Dit bleek een of andere andere rots te zijn. Ze noemde die gekscherend Fooluru, omdat er veel toeristen, stoppen voor een foto en omkeren denkend dat ze Uluru hebben gezien, maar die was nog een uur verderop.
Ik moet toegeven, ik was er ingetuind...en dat zou nog een keer gebeuren....

Even later stopte we in het kamp voor lunch. Vanaf het uitkijkpunt aldaar maakte we een foto van de rots die er toch wel indrukwekkend uit zag, met in de verte ook het rotsgebergte Kata Tjuta.

Na de lunch maakte we ons op voor de wandeling bij Kata Tjuta (gebergte der vele gezichten). Mocht het die dag warmer worden dan 36 graden, was de wandeling verboden.

Gelukkig was het met 35 graden een koele dag, dus we konden de wandeling naar de valley of winds gaan maken.
Het was een wandeling met wat geklauter en steile stukken, tussen steile roodbruine rotswanden, waar de zon lange schaduwen over wierp. Uiteindelijk kwamen we aan bij twee grote rotswanden waardoor de wind werd geperst, waar we even lekker konden uitwaaien met een mooi uitzicht

Daarna maakte we ons op voor het eten in het kamp (al het eten zat bij de toer inbegrepen.
Na het eten maakte we ons op voor de zonsondergang bij Uluru onder het genot van een glas champagne. Je zou de rots van kleur zien veranderen, maar dat hebben we niet echt gezien...was wel mooi natuurlijk :)


Na het lekkere eten (waar we gezelschap werden gehouden door een grote schorpioen)e maakte we ons op voor onze eerste nacht op de grond in een zogenoemde Swagbag. Dit is een matras in een grote zak, soort platte tent, waar je met je slaapzak in kan slapen. Met de wetenschap van die schorpioen en tevens het feit dat we meerdere centipedes (duizendpoten) moeten wegjagen alvorens we op de grond konden gaan liggen, zagen we er wel een beetje tegenop.

De sterrenhemel daarentegen was onbeschrijflijk mooi. Er is daar totaal geen licht vervuiling, voor letterlijk honderden kilometers. Je zag de arm van de Melkweg en miljoenen sterren.

Met de Swagbag helemaal dichtgeklapt en erg alert op rare kriebels had Jeroen toch nog goed geslapen. Hij kan nu met recht claimen dat hij overal kan slapen :p. Carolien daarentegen niet helemaal. Gelukkig moesten we om 04:00 wakker worden,.

De volgende ochtend werden we wakker terwijl de sterren nog helder flikkerde aan de hemel. Na een goed ontbijt, maakte we ons met zijn allen om 05:00 op om een wandeling rond Uluru. Dit was een wandeling van 10,4 km.

Ik was verbaasd dat het er zo anders uit zag dan ik dacht. Je denkt al snel dat het steile rotsen zijn als je de foto's ziet op internet, maar het is totaal anders. Vol met diepe kloven en zwarte strepen waar het water langs naar beneden komt na de regen. Er waren grote gedeeltes waar geen foto's gemaakt mogen worden vanwege het geloof van de aboriginals.

Uluru werd door hen gebruikt als een soort kerk, was erg interessant allemaal en voelde heel speciaal om daar rond te lopen.

Vervolgens stopte we nog even bij een cultuur centrum, waar veel interessante art te zien was. Waarna we doorreden naar een afgelegen campsite waar we ons avondeten nuttigde.

Die avond werd er nog een groot kampvuur gemaakt en werden er wat verhalen verteld, waarna we onze Swagbag weer op moest zoeken.
De gids gaf aan dat ze nog een Starwalk wilde maken en vroeg wie er mee wilde gaan. Dat wilde we wel.

Tot die tijd, en dit was een van de laatste dagen in Australië voor ons, hadden we nog geen enkele slang gezien. Aan de ene kant wel fijn, maar toch...maar goed dat we onze gids opzij zagen springen voor een baby brown snake.

Na nog wat spinnen, centipedes e.d. Zagen we uiteindelijk toch ook de sterrenhemel en die was onbeschrijflijk mooi. We zagen nog beter de arm van de Melkweg en als ik de gids moet geloven zagen we een vage vlek tussen de sterren door wat de volgende Galaxy zou moeten zijn.

Na een korte nacht, we lagen er pas om 00:00 in ging de wekker weer om 04:00u om weg te gaan naar Kings Canyon.

We deden de "Rim walk" langs allerlei grote afgronden en buitenaards ogende landschappen. Dit was vroeger, heul heul lang geleden de bodem van de zee. De wandeling was echt geweldig en staat hoog in het lijstje van de mooiste wandelingen die ik heb mogen doen! De oranje, rode achtergrond van de stenen met de felblauwe lucht in de verzengende maakte het een onvergetelijke ervaring.

Na de lunch gingen we weer terug naar Alice Springs wat nog een kleine 4 uur zou duren. Die we voornamelijk met veel in slaapvallende hoofdbewegingen hebben doorgebracht....

Die avond was er bij het hostel een Didgeridoo show en les, waar Jeroen natuurlijk aan mee deed.
Die nacht hadden we onze dorm geüpgraded en sliepen we in een 4 share dorm in een ruimte die even groot was als de 8 share. Dit was een stuk rustiger en fijner slapen.

De volgende dag hadden we extra in Alice Springs. We wisten niet toen we boekte dat er buiten de tours verder geen reet te doen was daar, maar hier maakte we toch gebruik van om de blog weer wat bij te werken en de kleren te wassen. 's Avonds nog wel lekker uit eten geweest en toen de karaoke begon, gevlucht naar het hostel..

Toen maakte we ons op voor de vlucht naar Auckland. Eerst vlogen we naar Sydney en na een overnachting in een hotel, pakte we de volgende dag de vlucht naar Auckland