17/18 december: 2 flinke wandelingen

17/18 december: 2 flinke wandeldagen, overnachtingen in Franceses

Na een goed ontbijt vroeg (08:30u) vertrokken voor de volgende wandeling.

Barlovento - Franceses
Lengte: 13,4km
Zwaarte: *** (van de max ****)
Hoogteverschil: 675m, 810m dalen
Barancometer: 4 (dit betekent hoeveel van die steile afdalingen en klimmen te doen zijn. Baranco is spaans voor “ Ravijn” Dus 4 ravijnen over te steken met deze wandeling!)

Eerste 75% dalen we af van 750m naar ongeveer 100m, met tussendoor wat ravijnen, dus dit behelst ook gelijk wat klimmen....

We keken van het begin af aan over de ravijnen heen en zagen in de verte op een uitkijkpunt al wat mensen staan. We zeiden nog gekscherend tegen elkaar dat dat de belgische duitsers zouden zijn....

Het was een prachtige wandelingen met flink wat dalen en klimmen. Met name de laatste 5 km was praktisch alleen maar klimmen en het laatste deel alleen maar over asfalt, wat best warm is als er de hele de dag de brandende zon op staat. De laatste 25% was dan ook weer alleen maar stijgen van 100m naar 500m...

Tijdens die klim kwamen we nog het jongere stel tegen van de belgische duitsers! in eerste instantie herkende we ze niet. Het belgische meisje had het heel zwaar toen ze boven aankwamen op een uitzichtpunt.

Wij liepen door en zagen de rest van de wandeling dat ze dezelfde route aan het volgen waren...Ze zouden toch niet weer in hetzelfde onderkomen zitten?

Aangekomen bij de oude omgebouwde boerderij die helemaal op het randje van het topje van het hoogste ravijn staat, met een geweldig uitzicht, zagen we weer dezelfde contouren als van de eerste wandeling, grijze haren en een bril...Ze zaten in hetzelfde afgelegen kleine B&B! Zij waren alleen halverwege de route begonnen, dus eerder klaar. We gaven aan dat de rest van hun groepje vlak achter ons liepen.

De eigenaren waren alleen nog niet aanwezig in de B&B. Een britse gast gaf aan dat ze even boodschappen wilde doen en vroeg of we eventueel wat wilde drinken. Toen Jeroen aangaf dat hij heel blij zou worden van een lekker koud biertje, zag je zijn ogen opflikkeren. Hij liep gelijk mee naar de tuin met een biertje in de hand en begon honderduit te vertellen over het huisje dat hij voor zijn oude dag aan het bouwen is en hoe hij besodemietert was door een spanjaard. Een hele spraakwaterval. Hij gaat iedere maand 10 dagen naar LaPalma om aan zijn huisje te werken en vandaag was zijn laatste dag en hij was dolblij dat zijn dakje klaar was.

Tijdens het gesprek merkte we op dat de belgkes wat paniekerig op hun telefoon aan het kijken waren en aan het bellen waren. We waren inmiddels al gauw een uurtje verder en het stelletje was nog niet aangekomen, terwijl die ongeveer 5 minuten achter ons liepen....
Jeroen adviseerde nog om even de live locatie te delen via whatsapp zodat ze de weg konden vinden, tot we ze zagen lopen in de verte op een weggetje beneden. Met wat geroep en gezwaai wisten ze in ieder geval waar ze moesten zijn. Een half uurtje later kwamen ze dan ook aan.

Jeroen dacht nog dat hij het verschrikkelijk zou vinden na zo’n wandeling om nog een anderhalf uur extra rond te dolen op soms echt enorm steile wegen....

Ondertussen was de eigenaresse ook aangekomen. Een vriendelijk, klein oud beleefd brits vrouwtje die ons, onze piepkleine kamer met twee aparte bedden liet zien. Ze gaf nog aan dat ze te laat had gehoord dat het onze honeymoon was en schaamde zich voor de twee aparte bedden.

Ge konde d’r oewen kont niet keren....Net zoals op La Gomera eigenlijk, alleen was de sfeer en locatie van het onderkomen zo speciaal dat het eigenlijk allemaal klopte en geen probleem was.

Ze gaf nog aan dat er nog genoeg heet water zou zijn, maar de douche was ijskoud. Blijkbaar was de aangesloten gasfles leeg, die nog even vervangen moest worden. Allemaol op ut gemakske...

‘S avonds mochten we mee-eten met de pot en dat was een heerlijke chilli con carne! Met speciale superlekkere Canarische hotsauce!

Na het eten bij het haardvuur en het drinken van een paar glazen heerlijke lokale Vino Tinto waren we behoorlijk moe. De volgende dag stond ook de zwaarste en langste wandeling op het programma.

Na het verwijderen van een spin van het bed en een poepje van een gekko, kropen we onder de wol, terwijl we op de muur nog een gekko van 20cm zagen wegschieten in het dak.
Vanuit het dak werden we nog verschillende keren uitgelachen door de gekko! Die maken bijna echte mensenlach geluiden. Hilarisch was dat.



18 december:

Om 08:00u gingen we ontbijten. Net wakker geworden konden we super genieten van het geweldige uitzicht vanuit onze kamer en balkon. Enig nadeel was dat we inderdaad heel ver konden kijken, en alles wat we zagen de aankomende wandeling was...en dat de wandeling nog veel langer was...We kijken langs de helft van de hele noordkust van La Palma.

Daarbij moet je niet vergeten dat je over vier ravijnen (Baranco’s) heen kijkt, dus je zicht lijn gaat over de steile afdalingen heen, wat de wandeling nog langer maakt dan het eigenlijk al lijkt......

We hadden er dus met frisse tegenzin, zin in!! Het is toch waar we voor komen en het beloofde een mooie ervaring en prestatie te worden.

Details van deze wandeling:

Duur: Volgens boekje 6 uur. Wij deden er 7 uur en 15 minuten over (dit zijn effectieve wandel minuten, aangezien we tijdens lunch en pauzes, de tijd ook stoppen)
Lengte: Volgens boekje 18,1km. Volgens smartwatch Jeroen, 19,4km
Zwaarte: ****
Hoogteverschil: hou je vast: 1320m stijgen, 1370m dalen....
Barancometer (aantal ravijnen die we over moet steken): 5(!)

Ontbeten samen met de belgen. Picknick werd goed verzorgd door de vriendelijke eigenaresse. Om 09:00 vertrokken om ons genoeg tijd te geven en niet in de stress te schieten bij een ondergaande zon, terwijl je met een moeilijke afdaling bezig bent :)

Na de eerste, steile klim van ongeveer 250m, stopte we bij een piepklein barretje in het eveneens piepkleine dorpje El Tablado.
Daar namen we een frisdrank en aten we wat chipjes. In het barretje waren wat ouderen van dagen verwikkeld in een fel potje domino. Dat ging hard tegen hard, met slaan op tafel en vloeken en al, dat terwijl er tientallen vliegen rond hun gerimpelde karakteristieke hoofden vlogen....

Tijdens het begin van de rit kwam Jeroen erachter dat hij zijn portemonnee was vergeten. En dat terwijl ze de bus terug moesten pakken en onderweg nog wat drinken wilde kopen. Gelukkig heeft de Carolien de goede gewoonte om overal en nergens geld te stoppen voor het geval het nodig mocht zijn. Nou dit was zo’n moment. We vonden her en der door de tassen verspreid nog ongeveer 10 euro, waarmee we dus ook de frisdrank en zoutjes in het cafe hadden gekocht....

Tijdens de tweede steile klim naar beneden, kwamen we weer een idiote renner tegen. Inmiddels hebben we geleerd dat er een sport bestaat, Cliff runnen. Je mag alleen meedoen als je een doodswens hebt.

We kwamen die cliffrunner tegen terwijl deze omhoog rende langs de steile klif. Vervolgens kwamen we de idioot weer tegen terwijl deze naar beneden rende en we zagen hem de volgende helling op rennen. Let wel, allemaal op een stuk waar Jeroen en Carolien voorzichtig moesten kijken waar ze hun voeten neerzetten vanwege het feit dat het hele pad bezaaid ligt met losse kiezels, waarover je vaak een stuk uitglijd. Dit is ons beiden zeker meer dan tientallen keren gebeurd. Erg veel respect voor die renner....
Zeker omdat hij ook nog een keer terug kwam die idiota!

Ondertussen waarschuwde Carolien nog voor hondenpoep die op het pad lag, terwijl ze er zelf midden in stapte en was ze haar zonnebril vergeten. Samen met het vergeten geld was het geen goede start van de wandeling geweest, maar ach ja, poep gebeurd.
Ook nog geitjes gezien op de steile wand. Maar vooral veel gezweet, gezucht en met name genoten van de mooie uitzichten en de prachtige natuur. Zoveel cactussen hier en veel bloemetjes met veel hommels, bijtjes en verrassend veel verschillende vlinders die soms de weg wezen en een stukje met ons mee fladderde, schitterend in de zonnestralen. Het ontbreken van wind viel ons ook op op sommige stukken.
Tevens zijn de temperatuurverschillen in de schaduw en de zon erg opvallend. Dat scheelt al gauw 10 graden voor het gevoel.

Na de derde vermoeiende ravijn, keken we uitgeput vermoeid achterom. We hadden het punt bereikt na zo’n 5 uur wandelen wat we konden zien vanuit ons onderkomen....Best frustrerend na zoveel uur en energie om je begin punt nog steeds te kunnen zien :D

De komende twee uur was de zwaarste beproeving tot nu toe. Daar hebben we ook bijna geen foto’s meer gemaakt en af en toe snauwde we zelf naar elkaar om stomme dingen zoals het verkeerd aangeven van de waterfles. Ja, dat gebeurd ook tijdens zo’n wandeling en een vers getrouwd stel, we stechelen soms wat af. Zeker als we het beiden even moeilijk hebben. Als dat niet tegelijk gebeurd is er niets aan de hand, dan kunnen we elkaar goed helpen, maar als we er allebei eigenlijk wel klaar mee zijn, kan het soms ffkes botsen. Maar daar kunnen we achteraf meestal wel weer smakelijk om lachen.
We noemen dat gemiep en reageren meestal op elkaar af door weg te lopen en alleen “ miep miep miep “ te roepen, waardoor we meestal allebei weer gaan lachen, omdat we weten dat het even dat moment is waarop we het beiden moeilijk hebben ;)

We hebben een begeleidende tekst mee gekregen van de reisorganisatie en de moet zakte ons beiden in de schoenen toen we nog even vooruit lazen:

“5u30’ 15 min. Na El Palmar ziet u de eerste huizen van Santo Domingo verschijnen. Passeer een veehek, steek de weg over en volg het voetpad. Voordat het dorp wordt bereikt moet u nog wel de laatste (venijnige) kloof door...”.

De betekenis van het woord “ Venijnig” is voor eeuwig veranderd en ik zal bij dat woord altijd terugdenken aan de laatste klim van de 19,4 km. Dat was 1 baranco te veel voor ons.

Des te lekkerde smaakte het lokale biertje, nadat we geld hebben kunnen pinnen in Santo Domingo! De lekkerste tot nu toe! Uiteindelijk zijn we aangekomen om 17:15u. Dus in totaal zijn we 8 uur en 15 minuten onderweg geweest.....

Wat een beproeving was dit en wat is het gevoel van een prestatie toch stiekem wel lekker.

Maar de dag was nog niet voorbij. We moesten nog met de bus terug.
De bus was te vroeg. Dat gebeurd wel eens in Spanje...soms zijn te vroeg, soms zijn te laat. Het let allemaal niet zo nauw zoals in Nederland. Eigenlijk is dat stiekem best wel fijn. Het is zoals het is, accepteer het....

We zaten voor in de bus. Dat is de beste plek voor Carolien...
De wegen zijn best goed en best breed genoeg, maar als je op de weg een maximum snelheid van 40 voorbij ziet komen en je ziet de bus met 70km/u naar beneden razen, voel je je toch niet geheel veilig en lekker na de bustocht van 35 minuten naar het beginpunt van de wandeling....

Daar ben je dan 8 uur en 15 minuten voor onderweg he...om in 35 minuten terug te zijn waar je bent begonnen.....
Nog wat ingevroren kip met kikkererwten gegeten van de eigenaresse bij de houtkachel en daarna als een blok in slaap gevallen. Morgen staat er gewoon nog een wandeling op het programma namelijk...en daarna nog 1....en daarna nog 1.

Heerlijk dit, alleen maar wandelen en verder even niets. Alleen maar zorgen maken over waar je je voeten zet, zorgen maken over wanneer je gaat drinken en je weet dat als je je ene voet voor de andere blijft zetten, je automatisch bij het verlossende biertje uitkomt. Zo kom je ook zeker tot rust......