22 t/m 27 december: De quest voor Chateaubriand

We werden in Los Llanos opgehaald door dezelfde taxihauffeur die de vorige keer heel ongemakkelijk wachtte op zijn fooi, terwijl we op dat moment geen kleingeld hadden. Dus gaven we hem dit keer wat extra.

De taxichauffeur zetten ons af op het vliegveld, alwaar we onze huurauto konden ophalen die we de komende 6 dagen tot onze beschikking zouden hebben. Na wat ronddolen in de grote parkeergarage vonden we uiteindelijk de auto. De nummering van de vakken waren totaal niet logisch vonden we...
(Waarschijnlijk waren we ze wel logisch alleen ontging die logica ons, dus het is makkelijker om te zeggen dat het gewoon niet logisch was. )

Dus vanaf nu op pad met de auto zelf. En dat op het steilste eiland ter wereld. Is best spannend een steile weg omhoog te rijden waarbij je automatisch naar voren leunt, omdat je het idee hebt dat de auto anders achterover tuimelt naar beneden. Dat zijn wij Hollanders niet gewend.

Het laatste stuk was even zoeken en kwamen nog uit op zo’n steil weggetje waar maar 1 auto op past, maar wel twee richting verkeer is. Dan hoop je voortdurend, als het lijkt dat de weg ophoud (omdat het zo steil naar beneden gaat), dat er maar geen tegenligger tegemoetkomt.

Uiteindelijk de sleutel gekregen en via nog een verschrikkelijk steil weggetje lieten ze ons appartementje zien. Mooi ingericht en ruim, met een balkon met uitzicht op zee.

Van de reisorganisatie stonden er nog 2 champagneflessen klaar met een Ferrero Rocher chocoladedoos ter ere van ons huwelijk. Super leuk en was die middag gelijk op!

‘S avond gingen we naar het restaurant wat het dichtstbij was en waar we 25 december ook zouden gaan eten met kerst.

We besloten een Chateaubriand te bestellen. Na wat gegoogle ontdekte we dat het het lekkerste stuk van de koe is, en dan voor 2 personen!

We werden ‘ geholpen ‘ door een zenuwachtige en iets of wat klungelige maar vriendelijke serveerster. Ze heeft die avond zeker 5x bestek laten vallen.
Na wat wachten kregen we eindelijke onze borden geserveerd.
Alllebei een stuk vlees, op een bord met wat sausjes. Niet wat we hadden verwacht, maar swa, dat zal wel aan ons liggen.
Na de eerste hap, vond Jeroen het super llekker smaken en Carolien trok een raar gezicht en zei verbaasd: “ Maar dit is geen biefstuk......dit is tonijn...dit klopt niet”. We twijfelde een beetje aan onszelf, dus Jeroen googlede voor de zekerheid en er bleek ook zoiets te bestaan als een Chateaubriand, maar dan van Tonijn. We gingen er vanuit dat het onze fout was.

We waren net halverwege de toch heerlijke tonijn, tot een ietwat bleke verlegen serveerster aan kwam lopen en verlegen meldde dat ze een foutje had gemaakt. Ze had de tonijn van een andere tafel aan ons gegeven.
Dus toch!!!
Wij uitleggen dat we het nog opgezocht hadden en ervan uit gingen dat het onze fout was.
De tafel die origineel de tonijn had besteld, maakte er gelukkig voor de serveerster ook geen probleem van en nam de chateaubriand. Die er overigens heerlijk uitzag. De kok vloekte wat op de achtergrond en de klungelige serveerster liet nog weten dat ze vannacht geen goede nacht zou hebben.

23 en 24 december stak er veel wind op en tevens was er sprake van het natuurfenomeen “ Calima” Woestijnzand van de Sahara dat over de Canarische eilanden wordt geblazen. Het geeft een vage witte / gele mist overal om ons heen en harde windstoten. Je kan helemaal niet ver kijken.
Geen ideaal wandelweer.. Dus we besloten niets te gaan doen en een beetje te relaxen en boekjes uit te lezen. Nog wel even boodschappen gedaan en snel een hamburger bij de lokale soort ‘ friettent’ gaan eten. Zijn we er toch even uit geweest. 24 december verwachtte we dat veel dicht zou zijn, dus hebben we samen een chique de friemel Cesar Kip maaltijdsalade op, met heerlijk toetje!
Die twee dagen maakte ons alleen wat chagrijniger. We zijn op de canarische eilanden en we blijven twee dagen binnen zitten?

Na wat gestechel besloten we de dichtsbijzijnde twee vulkanen te gaan beklimmen. De eerste was de San Sebestian vulkaan. Daar moest je zelfs 5 euro betalen om erop te komen. Je liep langs de krater rand en keek inderdaad een krater in, met groene boompjes. Leuk om te zien maar niet heel speciaal.
Vanuit het bezoekerscentrum aldaar kon je ook gedeeltelijk de GR wandelroute volgen naar de andere Vukaan....Teneguia.
Dat was me de wandeling wel.

Nog 9km gelopen met een hoogteverschil van 450m.
Die vulkaan is in 1971 nog uitgebarst, dus het was een jong landschap.
De beklimming was hier en daar best smal en hoog en best wel spannend, maar na 2 dagen niksen, was het heerlijk om het bloed weer door de aderen te laten stromen. Ook al was het uitzicht enigzins verpest door het woestijnzand. Gelukkig was vandaag de wind al wel wat gaan liggen....

‘S avonds wachtte ons nog een 6 gangen diner in het restaurant waar we eerder waren geweest. We hadden ruim vooraf gereserveerd en dat was maar goed ook. Naast ons zaten nog 2 mensen in het restaurant.....
Het was wel een uitstekend verzorgd diner waar we van hebben genoten!

Met name het toetje was na 5 glazen wijn hilarisch. Suikerspin met glitters. We zaten helemaal onder en de glitters vlogen in het rond....

26 december hebben we het wel weer lekker rustig aan gedaan.
We zagen wel dat het zicht betrok en de wind helemaal ging liggen. Als dat zo door zou zetten, zouden we de laatste dag nog zeker naar Roque de Los Muchaschos gaan. Het hoogste puntje van La Palma.

Die avond besloten we toch weer naar het restaurant te gaan en nu wel de Chateaubriand te gaan eten. We kwamen al heel zeker binnen, weigerde de menukaart omdat we al wisten wat we wilden hebben!
Jeroen zei nog lakoniek dat het wel grappig zou zijn als die nu niet beschikbaar zou zijn. 5 minuten laten kwam de ober naar de tafel: “ I’m really sorry, but we just gave out the last Chateaubriand....”

Dus nog even wat anders besteld.

We kregen wel een bon voor een fles gratis wijn als we terug zouden komen. Ze garandeerde ons dat ze een chateaubriand voor ons zouden hebben, ze vonden het heel vervelend allemaal voor ons!

Het was een heldere nacht en na een uurtje stargazing zijn we in slaap gevallen, om niet veel later gewekt te worden door jankende honden.
Toen de honden eindelijk stopte met janken, hoorde we opeens een kat luidkeels miauwend krijsen, waardoor alle honden weer aansloegen. Het was niet zo’n goede nacht. Jeroen is ook begonnen met snotteren vandaag....

27 december was er geen wolkje aan de lucht en we konden zelfs de horizon zien! Jeroen nog steeds een beetje verkouden, maar we besloten naar het hoogste puntje van La Palma te rijden.
Het is uitdagend van de ene haarspeldbocht in de andere. Het was niet zo heel ver weg (Andere kant van het eiland), dus waren stiekem nog zo’n 2 uur onderweg. Carolien kan daar heel goed tegen, tegen al die kronkels op de weg ;)

Het was het wel meer dan waard en bleek de perfecte afsluiting te zijn van de vakantie, omdat je vanaf dat punt precies alle eilanden kon zien waar we waren geweest! Een perfecte afsluiter...Nou ja perfecte afsluiter. De Chateau3and zou eigenlijk nog mooier zijn.

Gelukkig ging dat allemaal goed en met een fles gratis rode wijn smaakte het allemaal nog beter.

Nu nog snel inpakken en dit laatste verslag online zetten en dan zit het erop, morgen vliegen we weer terug naar het koude nederland!