29 feb t/m 2 maart: op weg naar Abel Tasman NP

29 februari stond in het teken van reizen naar Wellington. Dat is in het uiterste zuiden van het Noordereiland. Van daaruit moesten we de volgende dag de Ferry pakken om 06:30u. Na een gratis maaltijd bij het hostel en twee pintjes en wijntjes gingen we vroeg naar bed, terwijl de rest van de nieuwe bus in de bar bleef om van elkaar afscheid te nemen. Wij kende nog niemand en het zou vroeg dag worden, dus gingen vroeg naar bed.

We wisten alleen nog niet dat we naast de bar sliepen en net boven het rokersgedeelte. Luide muziek met alle foute nummers, zoals Macarena, Grease, Never gonna give you up e.d. passeerde de revue. Jeroen sliep enigszins makkelijk in, maar Carolien had voornamelijk last van een voortdurend scheldende dronkelappen in de rookruimte, die naar ik begreep, de hele avond daar heeft gezeten...

De volgende ochtend vroeg uit de veren, voor een shuttlebus naar de Ferry. Binnen vijf minuten waten we er. Dat hadden we best kunnen lopen!
Daar ontmoette we Eline weer van het leuke groepje eerder. Op de Ferry ging Jeroen in de cinema zitten een film kijken, terwijl Carolien en Eline op het dek zaten misselijk te wezen.

Na 3 uur kwamen we aan in Picton. Tijdens de bootreis hebben we nog getracht onze vakantie met 2 weken te verlengen, maar alles zat vol volgens de vliegtuig maatschappij. Met een upgrade zou het misschien de 17de nog kunnen, maar daar oor moesten ze eerst een mailtje sturen naar Amsterdam.

Na nog een dag bellen over en weer zou het ons meer dan €500 kosten om 2 weken te verlengen, dat vonden we teveel, dus blijven we bij ons originele plan om 31 maart terug te vliegen.

In Picton namen we afscheid van Eline, die daar nog even bleef. Wij reden door naar The barn, een hostel vlakbij de start van de Abel Tasman coastal walk. Daar kregen we een eigen cottage, heel erg klein, maar wel privé met een stapelbed erin.

Die avond werd er een bbq gehouden en lagen we er vrij vroeg weer op.

Op 2 maart hadden we ons opgegeven voor hangliden. We zouden rond 08:00 opgehaald worden. Of was het nou 08:30? De gids had in de bus verteld om 08:30, maar op,het bord stond 08:00. De gids was negens te bekennen, dus we stonden er natuurlijk om 08:00. Netjes om 08:35 kwam de shuttlebus aan rijden. Op de weg ernaar toe was de chauffeur erg stilletjes. Tot het moment dat we een tankstation zagen, toen meldde hij dat hij nog nooit zo blij is geweest met een tankstation, omdat al op de weg naar boven naar het hostel de tank op empty stond.

We kwamen aan bij het vliegveld waar we werden verwelkomt door een vrolijke wat oudere man. Na wat papierwerk, werd Carolien, zonder al te veel uitleg, in de hangglider gehesen. Het kleine vliegtuigje (zo een met een achterpropellor) trok het touw strak en vloog snel naar 2500ft. We kregen daar een mooi uitzicht over het prachtige national park (NP).

Na het loskoppelen van het touw, schoot de hanglider even met de punt omhoog, wat wel even schrikken was (Jeroen hoorde Carolien op de grond gillen:)) maar daarna was het alleen nog maar de wind wat je hoorde. Vrij als een vogel daalde we rustig af naar beneden. Was een leuke doch korte ervaring.

De rest van de middag nog wat plannen gemaakt nu we zeker wisten dat we de 31ste maar terug zouden vliegen. We wilde nog het beste uit de laatste maand halen!

Na een lekkere hamburger, maakte we ons op voor de start van de volgende great walk, de Abel Tasman Coastal Walk