23 t/m 28 februari: Tongariro Northern Circuit

Dag1: Whakapapa village -> Waihohonu Hut
Lengte: 14,3 km
hoogteverschil: laagste punt 1077m, hoogste: 1275m
Duur: 6 uur
Ontbijt: havermoutpap met appel
Lunch: wraps met tonijn
Diner: soep uit blik

We stonden rond 07:30 op voor nog een goed ontbijt en laatste beetjes inpakken. Met onze veel zwaardere backpacks dan we dachten (we hebben ze niet gewogen, maar met tent kwam die van Jeroen zeker boven de 15kg) maakte we ons op voor de eerste 14km van de 40,3km track. Toen we ons eerste blik naar buiten worpen zakte ons de moed al in de schoenen, regen en totaal geen uitzicht.

Gelukkig hadden we eerder de wandeling naar de waterval gemaakt die deel uitmaakte van deze walk, dus de uitzichten hadden we grotendeels al gezien!
Nadat we zijn afgedropt, begon voor ons de zwaarste 14km die we ooit gelopen hadden. We vroegen ons zeer serieus af waar we nou toch aan begonnen waren. Met vele stops om even de backpack van de zere schouders en rug te kunnen doen, baande we ons een weg door glooiende smalle modderige weggetjes, terwijl we steeds natter en naar gelang de weg volgde, steeds stiller.

Het bleef maar duren en de korte steile klimmetjes en afdalingen waren dodelijk voor de benen.

Des te groter was de opluchting toen we na 6 uur ploeteren eindelijk de Waihohonu hut in het zicht kregen waar we zouden overnachten.

Daar legde we onze slaapzakken op de bunkbedden, wat verschillende matrassen naast elkaar waren in een grote ruimte. Gelukkig was het niet zo druk, dus we hadden nog een beetje ons eigen hoekje en konden gebruik maken van twee matrassen.

Er waren in die hut nog wel 4 luidruchtige kinderen die gelukkig vroeg naar bed gingen. We waren wel verbaasd dat een moeder met vier kinderen deze track ging doen...

Na de 'huttalk' om 07:30u waarin werd verteld dat het de komende 2 dagen perfect weer zou zijn, maakte we ons op voor bed en de volgende dag...

Dag 2: Waihohonu Hut -> Oturere Hut
Lengte: 7,5km
hoogteverschil: laagste punt 1077m, hoogste: 1297m
Duur: 4 uur
Ontbijt: Havermoutpap met appel
Lunch: baked beans met meatballs + noodles
Diner: soep uit blik

Direct na het verlaten van de hut zagen we een strakblauwe hemel en perfect weer. Vol goede moed gooide we onze backpacks om (inclusief de blikken afval e.d. Want die konden we niet weggooien) en gingen op weg na de Oturere hut. We hadden gehoord dat het maar een kleine wandeling was.

Wat we niet hadden gehoord was dat het zo goed als voortdurend klimmen was. Direct na het verlaten van de hut moesten we een heuvel over en hetzelfde als we geklommen waren weer afdalen, waarna we geleidelijk aan voortdurend omhoog liepen. Wel met Mount doom voortdurend in ons zicht en de andere vulkanische gebergten rondom ons heen. We liepen door bos en over kale vlaktes en we waande ons al een beetje in een andere wereld.

Na vele pauzes en fotomomentjes en pijnlijke schouders en ruggen kwamen we eindelijk een bordje tegen dat het nog maar 2km was! Wat er niet bij stond was dat die 2 km bestond uit 3 fikse klimmen en kleine afdalingen. Die 2 km duurde alsnog meer dan een uur!

Toen plotseling na het laatste gemene klimmetje zagen we ineens de hut....heel dichtbij!

Bij deze hut sliepen we eerst in een tent die we direct opzette en na de lunch, vielen we daar als een blok in slaap. De tent was ontiegelijk warm dus niet erg comfortabel. We wilde eigenlijk die dag nog zonder backpack door naar de top van Tongariro lopen, en terug, maar daar hadden we echt de fut niet meer voor, dus dat gingen we morgen doen, omdat we hier twee nachten hadden.

Toen we wakker werden was er een hele klas gearriveerd die de walk aan het doen waren. Tijdens de huttalk, die erg grappig was, ook al merkte je dat hij een verhaaltje opdreunde, kregen we te horen dat het morgen perfect weer zou worden.

Dag 3: Oturere Hut -> Tangeriro Summit -> Oturere hut
Lengte: 15,5km
hoogteverschil: laagste punt 1297m, hoogste: 1967m
Duur: 6,5 uur
Ontbijt: Havermout pap met appel
Lunch: mueslibars en een wortel
Diner: baked beans en sausages + noodles en blik soep

Na het inpakken van de tent en het vroeg een bunkbed kiezen in de hut, omdat we in de hut zouden slapen die nacht, vertrokken we rond 10:00u om naar de top van de Tongariro mountain te klimmen. Maar wel zonder backpack en ook in de wetenschap dat we dit hele stuk nogmaals moesten doen mét de backpack...

Na een eerste korte klim kwam een groot vlak stuk en we zagen een grote muur voor ons opdoemen. Na ongeveer een uur kwamen we daar aan boude voet en stonden voor een lastige rotsklim naar boven van ongeveer 150 meter omhoog. Jeroen kreeg het hier heel lastig, met name omdat ze dit morgen nogmaals moesten doen. Tot 2x toe stond hij op het punt van omkeren, maar zette alsnog door. Langs smalle richels, klauterend over de scherpe en warme rotsen, met diepe afgronden aan beide zijden binnen een meter, gingen we stukje bij beetje omhoog. Langs dampende naar zwavel ruikende rotsen en stromende beekjes zagen we al zwetend de top in zicht komen, waar we hele hordes mensen zagen lopen. Dat waren de mensen die de Tangeriro Crossing aan het lopen waren wisten we, maar dat het er zoveel waren wisten we niet. Met wat verbaasd gezichten dat we langs die kant over de richel kwamen kwamen we aan gij een prachtig helderblauw meer....Het Emerald Lake. Netjes in 2 uur gehaald, maar wel afgepeigerd.

Toen we verder keken zagen we een nog steiler stuk omhoog, waar veel mensen naar beneden kwamen. Nog een klim van ongeveer 200m lag voor ons in het verschiet en ditmaal over een laag loszittend zand en stenen over wat rotsen. Je kon je hele hand in de laag met zand steken, en dan was het nog dieper. Door dat mulle zand moesten wij onder een hoek van meer dan 45 graden omhoog, tussen honderden mensen die naar beneden kwamen.

Ieder stap die we zette deden we een halve stap terug en tussendoor kwamen de mensen naar beneden die ons niet helemaal snapte...
Met vereende inspanningen en gedachtes naar de dag van morgen, kwamen we uiteindelijk boven voor een buitenaards uitzicht. Puffend genoten we beiden van dit prachtige uitzicht met drie helderblauwe meertjes beneden en in de verte zag je dat je boven wolk niveau stond.

Maar we waren er nog niet, we gingen nog naar de Tongariro Summit, die 3km verderop lag en nog zo'n 100 meter hoger! Dan hoefde we die in ieder geval morgen niet meer te doen.

Hier knakte Jeroen even toen hij zag dat het nog een heel eind was en bleef pontificaal tussen wat rotsen zitten van het uitzicht genieten en zei tegen Carolien dat dit voor hem wel genoeg was en ook een behoorlijke top vond!

Carolien dartelde vrolijk als een berggeitje verder en riep: "Tot straks dan maar!" Jeroen kreeg gewetenswroeging over zijn keuze en na 10 minuten stond hij op en ging Carolien achterna. Je bent nu al zover gekomen, dan kan dit ook nog wel.

Bijna omver geblazen door de sterke wind liep je daar over een smal padje richting de top, wat nog wat op elkaar gevallen rotsen waren. Carolien stond in de verte al te zwaaien, wat wat mooie foto's opleverde (zie reacties op de lost van Facebook voor deze blogpost). De top zelf was de moeite meer dan waard. Bijna 300 meter onder de top van Moint Doom, welke vlakbij was zag je verder om je heen Lake Taupo nog liggen onder een bed van wolken waar jezelf veel hoger stond. Een grandioos gevoel maakte meester van Jeroen en Carolien, dit pakken ze toch al niet meer van ons af. Enig probleem was dat hetgeen ze nu hadden geklommen ook weer naar beneden moesten.

Zeker het laatste stuk na de afdaling was nog een stuk langer dan gedacht en we hadden eigenlijk te weinig water meegenomen, maar uitgeput en voldaan kwamen we terug in de hut, die helemaal afgeladen vol zat. Echt Hutjemutje op elkaar...

Bij de hut ontmoette we een vrij dikke Duitse die uitgeput aankwam in de hut. Ze had een backpack bij van ongeveer 23 kg, omdat ze meer niet mee mocht nemen. Ze zat onder de blaren van de verbrande huid en in de wetenschap dat wat er nog moest komen, vreesde we voor haar leven. Anderen gelukkig ook en praatte met haar, maar ze hield voet bij stuk dat ze het zou halen. Ze was vrij positief ingesteld.

Dag 4: Oturere Hut -> Mangatepopo hut
Lengte: 12,8 km
hoogteverschil: laagste punt 1200m, hoogste: 1886m
Duur: 7 uur
Ontbijt: Havermout pap met appel
Lunch: baked beans en meatballs + noodles
Diner: blik soep

Omdat we de grote meute van de crossing wilde ontlopen op de weg naar boven vertrokken we deze dag om 06:30u zodat we voldoende tijd zouden hebben.

Jeroen was een stuk vrolijker wetende wat er zou komen en ook dat iedere stap vooruit de laatste zo zijn en niet meer terug hoefde.
Het weer was prachtig, de voorspelde regen en de wind bleef de hele dag uit. De klimmen waren zwaar, maar aangezien we al flink wat gegeten hadden waren de backpacks al een stuk lichter.

Op de klim via het mulle zand, kwamen we een enkele afdaler tegen, dus wat dat betreft was de missie geslaagd. Nog extra genoten van het buitenaardse uitzicht trokken we na een tijdje verder in de wetenschap dat alle zware klimmen van de dag voorbij waren, maar een fikse afdaling van 1886m naar 1200m hadden we nog voor de boeg.

En die afdaling moesten we wel doen in de spits van een van de meest populaire dagwandelingen van de wereld...

Het eerste gedeelte was nog best tricky. We kwamen wel allemaal zwetende mensen tegen op soms de meest verbazingwekkende schoeisels en onvoorbereide kleding. We baande ons een weg naar beneden.

Toen begonnen we al die mensen wel lollig te vinden. De meeste wisten niet eens waar ze aan begonnen en vroegen ons of ze er al waren, terwijl ze nog honderden meters moesten klimmen, wat wij ze heel vrolijk lieten weten..."do you see those ants on top of that mountain? There you need to go! "

De weg naar beneden was wel heel erg zwaar, een kilometerslange trap naar beneden (genaamd Devils Staircase) is ook naar beneden heel zwaar voor de spieren. We kwamen nog mensen tegen op blote voeten, met een bos helium ballonnen en een daar al hyperventilerende vrouw, die nog een stuk verder moest.

We waren blij dat we er oor gekozen hadden de track tegen de klok in te gaan doen, want deze trappen waren saai en lang en vermoeiend. Ook naar beneden!
Aan het einde van de trap zagen we in de verte diep in de vallei beneden de hut. Het duurde toen nog meer dan een uur om daar te komen, maar rond 13:30 kwamen we daar aan, waar we wederom een lekkere lunch genoten....

Tegen 15:30 waren we toch opgelucht om te zien dat de forse Duitse neerplofte op het dek bij de hut. Ze had het gehaald, mét die grote backpack. Wat een prestatie en we feliciteerde haar beiden met wat ze had geflikt.

De rest van de middag gebruikt om de blog te schrijven, wat te dutten en na een leuke huttalk met wat slechte weersvoorspellingen (in de middag regen), zagen we een van de mooiste zonsondergangen ooit. Met verschillende bergtoppen door het wolkendek heen (wij zaten nog steeds op zo'n 1200 meter hoogte) was dat een prachtig gezicht. De foto's doen het geen recht ;)







Dag 5: Mangatepopo hut -> Whakapapa village
Lengte: 8,5 km
hoogteverschil: laagste punt 1077m, hoogste: 1200m
Duur: 3 uur
Ontbijt: Havermout pap met appel
Lunch: warme chocomelk met marshmallows en een brownie + bagel met zalm
Diner: Spare Ribs met Friet + 2 pints bier pp en mud cake met ijs en Kiwi Pavlova met ijs en fruit als dessert...



Na een slechte koude nacht in de tent maakte we ons al vroeg op om het slechte weer voor te zijn. Er wachtte ons een slecht pad tussen hoge begroeiingen en een paar klimmetjes en afdalingen, maar iedere stap kwam dichterbij den goede lunch en diner!

We zette er flink de vaart in en voelde al wat gespetter tussendoor. In een mooie drie uur wat toch nog zwaarder was vanwege de gevaarlijke toestand van het oad, haalde we het eindpunt. In totaal dus zo'n 55km gewandeld de afgelopen dagen. We waren behoorlijk trots op ons zelf.

Na een lekkere lunch, checkte we in in onze En suite kamer en na een heerlijke douche vielen we allebei van 13:00 tot 16:00 als een blok in slaap op het o zo zachte bed!

Die avond hebben we veel te veel gegeten. Het waren echt enorme porties en die avond lagen we misselijk op bed. Dat was niet zo slim, maar het was o zo lekker.

Vandaag de 28ste, de dag waarop ik helemaal bij ben met de blog, stond in het teken van het schrijven van het blog (Duh) en tevens het wassen van de stinkende kleding, want wat stonken we naar oud zweet toen we terug kwamen!!!!

Morgen weer verder naar het zuiden, want volgende week staat de vijfdaagse wandeling bij Abel Tasman op het programma!!