3 t/m 7 maart: Abel Tasman Great Walk

Dag 1:

Vol goede moed gingen we van start met onze iets lichtere backpacks t.o.v. De Tongariro great walk vanwege de gevriesdroogde maaltijden i.p.v. De cans met baked beans en soep.

De eerste dag was het prachtig weer. Strak blauwe lucht, mooi turquoise (of hoe je dat ook spelt, het is groenblauw en fel) zee. Wat kleine lichte klimmetjes met iedere keer uitzichten op verschillende mooie stranden, met grote en kleine eliandjes langs de kust. We liepen steeds door het bos, langs de kust, over het strand en weer door het bos.

Vandaag moesten we ongeveer 13km lopen, van Marahau naar Anchorage. Alleen hadden we gekozen voor een camping die op de kaart voor Anchorage zou liggen.
Op het laatste uitkijkpunt waar we ook de Duitser Jonathan weer tegen het lijf liepen (daar hadden we gisteren een hamburger mee gegeten) , zagen we Anchorage hut al liggen en onze camping (Te Pukatea) stond op geen enkel bord.

We vroegen ons af hoe dat zat, en gelukkig zagen we een stukje verderop een bord dat ons helderheid verschafte. Het was nog een uur extra lopen!! Na dat uur, wat ook nog eens een extra klim betekende en wat geklaag van Jeroen, kwamen we aan bij een kleine Bay, met maar een paar campsites. Het was er betoverend mooi en dat maakte een hoop goed.

Na een verrassend smakelijke maaltijd en controle door de ranger, gingen we vroeg naar bed in onze tent om de volgende dag op tijd wakker te zijn voor een zonsopgang.

Dag 2:

Die ochtend stonden we vroeg op voor een van de mooiste zonsopgangen tot nu toe.

Deze dag hadden we een keuze, we konden via de low tide track gaan en bij eb dus een stuk oversteken dat bij vloed onder water stond (8,4km) of door de bossen bovenlangs (11,5 km).

Het was eb, dus we kozen voor het wadlopen. Het eerste stuk ging nog prima, tot we bij een stuk water kwamen, waar we niet omheen konden lopen. In dat stukje water zag Carolien nog een dikke grote aal wegzwemmen, dus ze was niet zo blij om tot bijna je knieën erdoorheen te gaan waden. Dit heeft Jeroen nog stiekempjes gefilmd, die we nog wel zullen delen als we eer goede WiFi vinden.

Na dat avontuurtje gingen we verder en er stonden veel kleine klimmetjes op het programma. Na Tongariro stelde het niet veel voor, maar je werd er toch behoorlijk moe van. Halverwege kwamen we Jonathan, vanaf dat moment onze stalker, weer tegen en nog leuk mee gekletst en een appel van gekregen.

Wederom een paar keer over het strand gelopen, door het het bos en mooie uitzichten gezien. Tussendoor voor de lunch nog afgedaald naar Sandfly Bay om warme noodles op het strand te eten. Wat hebben we het toch zwaar he?!

Op een lange landtong, met water aan beide kanten, zette we onze tent op bij Bark Bay. Na nog een heerlijk verfrissende duik in de zee waar we het zweet uit onze oksels konden wasten, gingen we weer in de tent liggen, voor een oncomfortabele nacht.

Dag 3

Vandaag stond er 13,5 km op het programma en morgen stond er 16,9km op. We hadden tijdens het boeken alleen niet goed gekeken naar de getijdentabel. Dit betekende dat we de volgende dag pas om 13:30u konden vertrekken, omdat het pad daarvoor onder water stond. Halverwege deze dag herinnerde Carolien dat er watertaxi's bestaan, die ons daar vroeger voorbij konden brengen. Hiermee zouden we een stukje van 7km afsnijden, maar dat vonden we beiden eigenlijk niét zo erg, omdat alle dagen best op elkaar lijken.

We vonden het allebei een briljant idee en de niet zo blije stemming die dag (met het vooruitzicht van zoveel km en laat vertrekken) sloeg direct om in vrolijkheid. We vonden het allebei een briljant idee! Zingend stapten we vrolijk verder, totdat we een bordje zagen....

We moesten nog 6 km en zagen een bordje met de tekst, Awaroa boat pick-up...dat was de plek waar we opgepikt zouden worden. We vroegen ons af of dit betekende dat ons briljante idee iets minder briljant was, omdat we die 6km terug moesten lopen, om die 7km af te snijden...

Desalnietteplus zouden we nog veel vroeger vertrekken en niet om 20:00 aankomen op de campsite, dus het was nog steeds beter, maar het was wel even een dompertje...

Na nog het dagelijkse intermezzo met Jonathan stuurde het pad ons naar een lang strand.

Na een zwaar stuk over het losse zand, zagen we uiteindelijk de hut in de verte en konden onze tent opzetten tussen de honderden irritante sandflies...

We liepen nog even naar de hut en daar stond de weg naar de watertaxi op een kaart. Er was een kortere weg die begaanbaar was bij laag tij. Volgens de ranger zou het te doen moeten zijn en zou het riviertje niet hoger dan de knieën moeten komen. Dit betekende dat we bij de watertaxi oppikplek konden komen binnen een uurtje! Dat was weer wat positiever!

Dag 4:

We stonden vroeg op en gingen op weg naar de watertaxi. We moesten de bordjes naar de lodge volgen, wat een café zou zijn. We moesten lopen langs de rivier en stonden af en toe al tot over onze enkels in het water, omdat er gewoonweg geen oever was. Dit leek Jeroen niet op een laagtij en had er een hard hoofd in.

Toen we niet wisten waar we heen moesten, begon Carolien breed grijzend de rivier over te steken. Carolien lijkt altijd beter in haar nopjes dan Jeroen als het te volgen pad niet zo duidelijk te zien is. Het water kwam bijna tot haar middel, maar ze haalde de overkant, zonder een aal te zien!

Jeroen volgde iets langzamer. Aan de overkant stond het bordje met de richting naar de lodge. Die lodge bleek een super-de-luxe restaurant te zijn. Dat verwacht je niet daar waar je een riviertje over moet steken om daar te komen, maar blijkbaar landen daar veel helicopters voor de rijkelui...

Na een heerlijke cappuccino voor beiden en een brownie voor Carolien en een Brie met ham croissant voor Jeroen, liepen we voldaan naar de watertaxi pick-up. De speedboot bracht ons supersnel naar Totaranui Bay. In 15 minuten kwamen we aan wat ons te voet 2,5 uur zou hebben gekost!

We moesten nog steeds 10km lopen naar Whariwharangi Bay (wh spreek je uit als 'f') met wat steile klimmetjes, maar verder was het wel meer van hetzelfde. Nog steeds prachtig natuurlijk en we willen niet verwend klinken, maar de blauwe stranden, de paradijselijke stranden en het groene regenwoud, begonnen wel een beetje te wennen....

Na het opzetten van de tent tussen de bergen,maakte we kennis met de Weka. Een soort kruising tussen een eend en een kip en een geniepige dief. Wat een hilarische beesten. We hoorden af en toe een menselijke schreeuw en zagen een trotse Weka met een plastic tas weg-ren-waggelen.

De brutale beesten zagen we ook onze tent in kruipen en moesten die nog wegjagen. Het leek ons verstandig alles goed weg te stoppen.

Op het strand hadden we vol bereik en daar hebben we de accomadatie geregeld voor de laatste periode van de onze vakantie.

Dag 5:

De laatre loodjes. Nog een laatste klim van 2,5 km en een afdaling van iets meer en we kwamen aan in Wainui Bay, waar we zouden worden opgepikt door een eerder besteld busje. We waren alleen iets sneller dan verwacht en moesten nog 2 uur wachten.

Nadat we waren ingecheckt in onze nieuwe cabin gingen we nog even lekker uit eten. Niet zo,uitgebreid als na de vorige wandeling, want we wilden niet weer misselijk worden!