14 t/m 17 februari: East Bro Tour

In de middag startte we met de oostelijke toer over het Noordereiland.
We werden opgehaald in een kleinere bus en tijdens de verscheidene pick-ups zagen we veel bekende gezichten terug in de bus. Waaronder ook de Engelsen.

De gids en chauffeur (Jason) was opgegroeid in deze omgeving, en dat was goed te merken aan de snelheid waarmee hij door de bochtige wegen vloog. Hij oogde ook heel vermoeid en we voelde ons eigenlijk helemaal niet veilig.

De omhoog was wel heel erg bergachtig en groen en was mooi om te zien.we reden naar Gisborne en checkte met de groep in in een villa aan het strand. We hadden met zijn allen een fles wijn gekocht per persoon en gingen elkaars wijn proeven die avond. Dat groepje zou grotendeels met elkaar optrekken. Was een hele gezellige avond. En het werd een beetje laat want we zouden de volgende dag vroeg opstaan om de eerste zonsopgang, van die dag, ter wereld te mogen aanschouwen.

Om 06:00 zaten we klaar en zagen een mooie zonsopgang. Hierna was het tijd om de stingrays te gaan voederen.
We moesten eerst een heel stuk door ondiep water lopen in onze sexy laarspakken. Dit was en rotsachtige ondergrond en we werden achtervolgt door grote Kingsfish. Dat zijn best indrukwekkende vissen!

Toen we uiteindelijk bij de plek kwamen stonden we met ons viertjes op een rij en werden de de stringray gelokt. Onderwijl kwamen de Kingsfish ook erg dichtbij en klapte vrij hard met de staart. We mochten de Rays voeren met stukken vis.. Het zijn net grote stofzuigers die de vis met grote kracht naar binnen zuigen. Op het laatst kwam er nog een joekel even gedag zeggen. Een stringray met een diameter van 2 meter die tot je knieën tegen je opklimt is best indrukwekkend.

Met de prachtige lucht op de achtergrond was dit een onvergetelijke ervaring!

Daarna racete onze coureur naar Tokomaru Bay. Daar zou er voor ons een dubbelbed zijn gereserveerd. Aangekomen op wederom een prachtige locatie met geweldig uitzicht, maakte we ons op voor een klim op een heuvel. Dit was niet echt een pad en moesten wat hekken over klimmen en langs een lang dood schaap manoeuvreren. Was een krot wandelingetje van anderhalf uur.

Na een goede hamburger werden we nog even afgedropt bij een pier, waar we op en neer liepen. Dat was een beetje raar en niet echt speciaal.

16 februari reden we naar een vuurtoren met 800 treden naar boven. Jeroen ging iets te voortvarend van start, want je kon de vuurtoren toch al zien, maar de treden waren totaal niet gelijk en 800 is stiekempjes toch best wel een klein beetje heel erg veel! Maar hij had een goede voorsprong en kwam toch nog als 3de boven van de veel,jongere groep in de bus ;)

Het uitzicht was wel weer mooi daarboven, maar de uitzichten lijken te wennen, of we verwachten misschien teveel nu, want het lijkt soms de moeite niet meer waard. Het is nu meer van "yay nog een berg, yay nog een baai" blijft natuurlijk wel mooi, begrijp me niet verkeerd, maar het lijkt te wennen. Hopen dat het Zuidereiland inderdaad zo mooi blijkt te zijn als iedereen zegt.

Na wat relaxen op onze nieuwe accomadatie met een prachtige ligging, gingen we met een groepje van 7 naar een waterval wandelen. Dit bleek nogal een avontuurtje te worden.

Eerst moesten we een heel stuk langs de weg wandelen en bij een of andere brug moesten we van de brug af en vervolgens een beekje volgen. Na wat gezoek en getwijfel zijn we maar een beekje gaan volgen onder een brug.

We moesten midden door de Jungle een niet zo vaak bewandeld pad volgen, die soms steil omhoog ging. Jeroen zong vrolijk "Spider-man, Spider-Man, does whatever a spider can" totdat ze bij het beekje kwamen welke ze over moesten steken. Dit moest over slipperige rotsen en soms grote stappen. De Zwitser sprong er over heen en Jeroen wees hem erop dat dat niet zo verstandig was als je je voet verkeerd weg zet en dat hij geen zin had hem verder te dragen.

De Zwitser, Cyrill is een naam die ik nooit zal vergeten. We kletste een beetje achter zijn rug om en niemand scheen te kunnen onthouden hoe hij heette. Eerst werd het ezelsbruggetje Cereal -> breakfast -> Breakie. Maar
Een andere Engelse noemde hem Serial Killer. Die avond hadden we weer wat wijntjes op en Jeroen heeft dan de neiging nogal op de praatstoel te gaan zitten en noemde hem Serial Killer. Cyrill reageerde met de vraag hoe ik zijn achternaam wist. Blijkt die gast Keller met zijn achternaam te heten, dus een echt Serial killer als je het snel uitspreekt ;)

Maar terug naar de waterval wandeling na dat zijsprongetje. Na nog een stuk of 7 spannende overstekingen kwamen we aan bij de prachtige waterval. Na de gebruikelijke selfies moesten we dezelfde weg terug.

Jeroen moest Serial Killer een lesje leren, want hij was nog steeds onverantwoord aan het springen, dus Jeroen slipte van een rots en viel half in het water. Met al zijn kunde en gratie bezeerde hij zichzelf natuurlijk niet. Iedereen lichtte in eerste instantie, want Jeroen was steeds heel voorzichtig en langzaam en nóu net hij moest in het water vallen, toen werden ze toch even stil en vroegen of het goed ging, daarna ging het gelach weer verder. Maar het spreekwoord wie het laatst lacht, lacht het best, werd weer waarheid, toen Cyrill over exact dezelfde steen uit gleed in het water. (Ook hij was ok)

De rest van de trip verliep normaal, maar het ijs was nu echt gebroken en dit clubje bleef een beetje bij elkaar.

17 februari gingen we terug naar Rotarua, waar we een en suite kamer hadden besteld, na al die dorms was het wel fijn en het was maar 16 dollar duurder. Toen we incheckte zagen we dat we een familiekamer hadden gekregen met drie extra bedden, een eigen keuken en tv en douche en wc. Wat een heerlijke luxe was dat zeg!
Hetzelfde hostel gaf ook nog een vrij grote en heerlijke pizza weg, inclusief een pint bier voor 10 dollar (~€6,-)! Wij waren in onze nopjes die avond. Jeroen gaf nog wat gratis poollessen weg die ook erg op prijs gesteld werden!