22 t/m 26 december: Fraser Island

Na een klein ritje van 4 uurtjes kwamen we aan in Hervey Bay. Na het inchecken liepen we even rond om te concluderen dat er daar niet veel bijzonders is. Gelukkig voor Jeroen wel een bioscoop en die avond ging hij dan toch de nieuwe Star Wars kijken.

Op advies van de vrolijke receptioniste (die bijna iedere zin eindigde met een vrolijke 'whoop whoop!) gingen we eerst die avond eten bij een Thaise eettent. Jeroen leerde daar dat als er een echte Thaise mevrouw achter de toonbank staat, heet ook echt héét betekent. Desalnietteplus waren we er beide over eens dat het superlekker was!

Jeroen ging zich klaar maken voor de film en we raakte in gesprek met een vrolijke Engelse werelreizigster die ook naar die film wilde, dus Jeroen en Lisa gingen samen naar de film, terwijl Carolien een boekje ging lezen.

De volgende dag om 16:15 zouden we een briefing krijgen over de komende dagen. Die dag hebben we rustig aan gedaan en een beetje gewandeld over het strand. Tijdens de briefing maakte we kennis met de 31 personen die in onze groep zaten. De andere 30 zaten in een andere groep.

We moesten gezamenlijk boodschappen doen en er werden groepjes gevormd. Wij kochten met Anna uit Duitsland en Marc uit de UK onze ontbijten en kerstdiners in. Dit bestond uit:

Ontbijt: brood met kaas, jam, vleesjes en pindakaas
Lunch: zie boven
Kerstdiners: bbq worstjes met salade (x2)

Vervolgens kocht Jeroen nog een zogenoemde 'Goonbox' met 4 liter rode wijn en een 10 pack Fat Yak Pale Ale bierblikjes.

Die avond nog een keer Thais gegeten en vroeg naar bed, omdat we om 06:00 beneden werden verwacht.

In de ochtend moesten de koelboxen gevuld worden en werden we in de auto's geplaatst. Wij kwamen terecht in de auto met 8 personen.
4 Duitsers (2 jonge grietjes, Valeska (een rustige introverte meid en Anna) , wij en wederom de excentriek extraverte Marc uit de UK.

Met Valeska achter het wiel reden we in een rijtje naar de veerboot die ons naar Fraser Island zou brengen. Het grootste zandeiland van, nou ja, in ieder geval Australië. (Moet nog even nazoeken of het nou de grootste van de wereld is). En ja zand, dat was er in overvloed.....tot vervelens toe :)

Toen ging het avontuur beginnen! Met wat ontsnapte lucht in de zachte bandjes voor grip, gingen we met Marc achter het stuur het diepe zand in. De paden waar we doorheen reden waren allemaal van het zachte strandzand zoals wij dat kennen op onze stranden. En soms ging dat heel diep en hobbelde het enorm. Een grote uitdaging om zonder ervaring doorheen te ragbakken.

Onder de instructies van de leider over de intercom bracht Marc het er goed vanaf. 1 auto kwam even vast te zitten en gingen verder op weg naar het eerste zoetwatermeer op het eiland.

Na een uur zwemmen in het helderste water dat ik tot dan toe had gezien moesten we weer verder. Het was 45 minuten heen lopen en dat dus ook weer terug. Op onze Flipflops! Jeroen viel bijna van de trap toen zijn flipflop blijf hangen en verzwikte zijn voet behoorlijk. Dat was wel even schrikken en ook pijnlijk maar hij kon wel verder lopen gelukkig. Jeroens ervaring met bijna vallen heeft hem hier gered!!

Marc hoefde niet persé nog een keer achter het wie., en na het zien van de route was niemand heel erg enthousiast om achter het wiel te kruipen.
Jeroen kroop achter het stuur, niet helemaal zeker van zichzelf :)
De eerste paar, toch wel honderd, meter gingen wel goed. Toen leerde Jeroen dat je niet moet schakelen in heel erg los zand als de leider zegt dat je vol gas moet gaan. We zaten vast...en niet zo zuinig ook. De leider na, het stuur over en zag dat de 4x4 in de verkeerde stand stond, dus ik had het wel wat moeilijker (iets met high en low dinges).

Iedereen uit de auto moest duwen terwijl al schommelend de auto los kwam. De trots van Jeroen was natuurlijk gekrenkt, maar hij ging wel door. Al snel kreeg hij het onder de knie. Toen we half over een talud moesten crossen, omdat iemand anders vast zat, was dat wel heel tof!

Uiteindelijk bereikte we het strand. Het strand wat gelijk een officiële snelweg is in Australië. Ook de enige snelweg waar je zonnebadende mensen, op wild jagende dingo's, binnenkomend vloed ervoor zorgt dat de snelweg verplaatst en de enige snelweg, waar je moet stoppen omdat er vliegtuigen landen!

Hier kroop Carolien achter het stuur nadat we geluncht hadden voor een korte rit over het strand naar onze campsite.
Daar hebben onze worstjes op en een gezellige avond gehad waar het alcohol rijkelijk vloeide en de dingo's vlakbij de wc aan het rondneuzen waren.

Na een verschrikkelijke nacht in de tent op te harde ondergrond, werden we gebroken wakker. Gelukkig lagen wij aan de redelijke droge kant van de viermans tent, aangezien de andere natgeregend zijn.

Jeroens gekneusde rib was die nacht een stuk erger geworden en zijn voet was behoorlijk stijf en wat dikker geworden. Caroliens knie had ook geen baat gehad bij het kamperen.

Strompelend en wel klauterde we de auto's weer in na het ontbijt om naar 'hangover Creek' te gaan. Een kleine stroom ijskoud superhelder water, die omringd met overhangende bomen een weg naar beneden kronkelde.
Carolien dook er gelijk in en haar reactie deed Jeroen even twijfelen. Het was bijzonder koud, waterkoud zouden sommige zeggen....
Toch eenmaal erin was het heerlijk verfrissend en kon je de stank van de dag ervoor er een beetje vanaf wassen :)

Na drie keer op en neer te zijn gegaan in de Creek reden we naar een betoverend stukje meer. Na een korte doch hevige klim naar de top van een hoge duin, zagen we een landschap van zand, regenwoud en zon tevoorschijn komen, met na een paar stappen zagen we, aan de voet van de duin, een groot donker meer met aan de rand gigantische bomen. Het was een betoverend aangezicht.

In het meer leefde van die visjes die dode huid opeten en catfish, evenals schildpadden die je waarschijnlijk niet te zien kreeg.
Carolien rolde zijwaarts de duin omlaag wat toch al gauw een hoek van 45 graden was. Compleet duizelig eindigde ze haar rol een paar meter voor de waterkant. Daarna lagen we voor ongeveer een uur in het water, omringd door duizenden kleine vleesetende visjes.

Jeroen had eerder bij de scooteroo een kleine brandwond opgelopen aan zijn voet. Dat bleek een waar kerstdiner te zijn voor de visjes. De blaren werden opgegeten en was af en toe nog best pijnlijk. Bij Carolien knabbelde ze voornamelijk aan haar kont wat af en toe kleine kreetjes veroorzaakte.

We stopte even voor de lunch en inkopen. We kwamen zeker nog een brood tekort kwamen we die ochtend achter dus wilde we hier wat kopen. We twijfelde toch nog even toen we zagen dat we $5 zouden moesten betalen. Dat is nou eenmaal de prijs op een eiland...maar ja, we hadden het nou eenmaal nodig.

Vervolgens reden we langs het strand ongeveer 100km naar het noorden om naar een uitkijkpunt te gaan. Hiervoor moesten we over grote rotsen klauteren. Hiervoor werd jeroens enkel ingezwachteld en deed Carolien haar knieband om.

Eenmaal boven konden we langs beide kanten een prachtig strand zien. Met de terugtrekkende zee wat water achterlatend op het brede strand en de stralende zon die daar in weerkaatste gaf dit wederom een uniek uitzicht die we niet snel zullen vergeten.

Daarna reden we een klein stukje door naar de champagne baden.
Dit waren ondiepe stukjes water net achter een rotsformatie waar de golven van de zee op beukte en soms wat water over heen liet stromen. Hier zwommen ook wat vissen in. Als het water over de rotsen kletst en stroomt zou dat lijken op champagne blijkbaar. Met enige fantasie kan je je dat wel voorstellen.

Op de rots groeide ook plantjes die water vast hielden. Als je ze aanraakte, spoten ze dat water weg met een straaltje van 30cm. Dat was ook 10 minuten vermakelijk. Helaas was het daar bijzonder druk wat het een stuk minder leuk maakte. Toch het beeld van zoveel kerstmutsen in die baden was iets wat ik niet snel nog een keer zal zien :)

Toen moesten we weer terug naar de camping, wat nog een rit van bijna 2 uur zou zijn over het strand. Onderweg moesten we nog stoppen voor een landend vliegtuig en kwamen we nog een dingo tegen.

Voor de worstjes en wat slechte wijn adviseerde ze ons naar de full moon rising te gaan kijken op het strand. Bewapend met onze dingo sticks liepen we naar het strand. Helaas was het vrij bewolkt, maar na verloop van tijd zagen we een felle maan tussen een opening door, tussen de oranjepaarse wolken.

Na wederom een vervelende nacht gingen we weer op weg naar het laatste meer waarvan ik nog weet hoe het heet, Lake McKenzie.
Blijkbaar kan water nog helderder dan we eerder zagen. Volgens de leider was het zo puur water, dat er niets in leefde. :s

Na heerlijk gebadderd te hebben en de anderen een zandpop met kerstmuts hadden gebouwd, was het alweer tijd om te gaan. We moesten nog even wachten op de veerboot en daar was nog een pad naar een uitkijkpunt. Hiervoor konden we gewoon onze Flipflops aan houden volgens de begeleider.

Het ging Jeroen wat te traag in de groep en haalde iedereen in om op zijn eigen tempo door te gaan......Stom natuurlijk!
Na een paar meter alleen gelopen te hebben zag Jeroen een boomstronkje midden op het pad over het hoofd. Jeroen klapte met zijn 'ring' teen er vol tegen aan wat wat bloed tot gevolg had. Hij had net geen last meer van zijn enkel en nu dit weer. Gelukkig viel ook dit wel mee. Het uitzicht was niet heel bijzonder.

Eenmaal terug in Hervey Bay dronken we eerst een heerlijke Juice, omdat alle douches bezet waren, daarna hadden we beide een van de lekkerste douches in tijden. De volgende dag weer de bus in bij onze volgende stop: Noosa Heads...