5 december: Oewen kont nie keren!

Volgende ochtend het ontbijt. Jeroen heeft een omelet gegeten! Wel met veel ui en Tomaat, maar zonder kokhalsneigingen. (Voor wie het niet weet, Jeroen walgt van eieren...voor de rest lust ie alles, maar eieren...blegh)

Nog even gekletst met de eigenaresse en onze trouwfotos laten zien. Bij het weggaan gaf ze ons heel lief een flesje bananenlikeur om op te drinken met onze familia! “Familia muy importante”

Wederom onze tas inpakken. We hebben niet veel extra spullen, maar de tassen lijken iedere keer voller te raken....
Om 09:30u zou de bagage opgehaald worden vanuit het huisje. We wilde het toch zien gebeuren voordat we weggingen en wederom mooi op tijd werd alles opgehaald. Vanuit daar startte onze volgende wandeling.

Lijnwandeling: Las Hayas -> Arure -> Valle Gran Rey
Duur: 4,5 uur
Lengte: 12km
Hoogteverschil: 150m klimmen, 1085m dalen

Eerste deel was meer klimmen dan dalen. We hadden ons ingesteld op een dagje dalen, dus onze kuiten begonnen weer te vloeken, maar toen ze warm waren, ging het prima. Uitgekomen in een klein dorpje Arure nog snel wat extra water ingeslagen. Er gaat als snel zo’n 4 liter water doorheen op een dergelijke wandeling in de zon namelijk. De eerste dag had Jeroen wat koppijn, wat een wijze les is geweest!

Het laatste deel met uitzicht op Valle Gran Rey, het eindpunt in de verte was prachtig, maar enorm winderig! Met namen de laatste twee km’s was zigzaggend steil naar beneden. De laatste 700m dalen was ongeveer in de laatste 2 km! Erg pittig, maar alle klimmers die we tegenkwamen hadden het toch wat zwaarder.

Beneden aangekomen moesten we op zoek naar het Hotel in Calera. Een klein dorpje of buitenwijk van Valle Gran Rey op een helling. Hier had de gps wat moeite omdat ongeveer 5 straten vlak onder elkaar langs lopen en hij ons niet goed kon pinpointen. Tevens is dit de eerste keer dat de tekst van de trektocht ons een beetje in de steek liet. Na wat rondvragen met hand en voetenwerk en gewoon systematisch de straten af gaan, kwamen erachter dat we de eerste keer toch best goed zaten....net voor we omkeerden en verdwaalde in de kleine straatjes.

We troffen een lege receptie aan met een briefje “ we zitten bij nummer 8” Geen bel bij nummer 8 te bekennen dus riepen we maar Hola naar binnen wat beantwoord leek te worden, maar we zagen verder niemand verschijnen. We besloten terug te gaan naar de receptie, we waren er een beetje klaar mee na 10 minuten en een lange wandeltocht namelijk. Carolien liep enigzins gefrustreerd richting de bel, terwijl Jeroen een spaanse jongedame zag verschijnen in het straatje. Net op het moment dat Jeroen zich omdraait en wil roepen dat ze er is, ziet hij, en dus ook de spaanse jongedame, Carolien pontificaal en hard op de bel drukken.

Ze komt rustig aangesjokt, zegt niets, kijkt ons niet aan en vraagt naar de paspoorten! Vervolgens staat ze op, zwengelt met de sleutels en loopt weg. Wij moesten onze backpacks nog pakken en terwijl we ons omdraaide zagen we haar niet meer. We liepen maar het straatje in waar ze heen liep en vanuit een klein kamertje gaf ze ons de sleutel en vermelde, this is your room! En liep weg.

Het uitzicht van de kamer was fantastisch! Een grote palmboom voor de uitslaande deuren en uitzicht op zee. Maar de kamer zelf was misschien net 2 bij 2,5 m met een douche/wc van 1,5 x 1,5 meter. Ge kon der oewen kont niet keren! Dat viel wel even tegen.

Na het douchen waarbij de hele douche overstroomde en bij het draaien je de kraan op ijskoud zetten met je natte bips, was het voor Jeroen genoeg. We zouden daar 4 nachten moeten verblijven!

Aangezien ons eerste treffen met de, naar nu blijkt, zus van de eigenaresse niet geheel positief was verlopen besloten we te bellen met de reisorganisatie. Die hebben nog wat getracht te regelen, maar kwamen er die dag niet meer uit met de eigenaresse.

We besloten dat we het geen probleem zouden maken en lekker uit eten te gaan. We hadden in ieder geval een bed! Bij het naar buiten gaan, zat de verkeerd geblondeerde, in legging rondlopend en rokende chagerijnige lieverd op een bankje en zag ons naar buiten komen. Ze stond op en zei alleen, other room? En ging ons voor naar een 3x grotere kamer met grotere douche en wc, incl. Tv, airco en koelkast. Dat was 100x beter dan de andere kamer en we wisselde graag.

Die avond gingen we nog eten bij een restaurant L’orquidea. Op het terras, wederom bij ondergaande zon en El Hierro in het zicht.
Een heerlijk geitenkaas voorgerecht. Warm in een honingsausje, met veel knoflook, ui, tomaat en kruiden. Jeroen hete kippenbouten die van het bot afvielen zo mals en Carolien een heerlijke Steak met champignonsaus. We vonden dat we een toetje hadden verdiend. Jeroen koos heel beschaafd twee bolletjes ijs en Carolien koos natuurlijk de duurste Coupe Tropical. Dat heeft ze geweten. Een hele bokaal vol met ijs en allerlei verschillende soorten vruchten.
Jeroen was zo vriendelijk haar een beetje te helpen bij de beklimming van dat toetjes. Lief van hem he? ;)